Drogie Panie. Jestem pewien, że wielokrotnie spotkałyście
się z memami prezentującymi, tak zwanych ojców doskonałych. Na jednym facet
usypiał dziecko grając na komputerze, inne pokazywały mężczyzn śpiących,
pozwalających dzieciom malować po sobie. Jeszcze inny miał dziecko na plecach
zainstalowane jak klasyczny plecak. Przykładów jest wiele. Można by je mnożyć.
Ale z czego to wynika? Tu należy się wyjaśnienie. Piszę ten tekst w imieniu
własnym i zaprzyjaźnionych ojców, którzy borykają się z zagadnieniem: weź się
zajmij dziećmi. No i dobrze! Dzieci muszą wiedzieć, że poza mamusią istnieją
jeszcze tatusiowie. My tatusiowie także chętnie zajmujemy się dziećmi. Tyle, że
w nasz własny sposób. I tu zaczynają się schody. Co słyszę najczęściej: weź
wykaż jakąś inicjatywę, pobaw się, wymyśl jakąś zabawę, ogarnij… itp… itd… No
to wymyślamy. Zabieramy dzieci w miejsca rozrywkowe. Często są to potocznie
nazywane „kulki”, place zabaw, czy przejażdżki rowerowe. Dziecko doskonale się
bawi, zajmuje sobą, nawiązuje relacje z innymi, podobnymi im dziećmi. W tym
czasie ojciec ma szansę pobyć trochę z własnymi myślami. Ogarnąć rzeczywistość
kłębiącą się w jego głowie. Zdarza się, że planuje strategiczne działania
zawodowe, albo rodzinne. Ma chwilę spokoju. Nie liczę tu przerw na, tato
podsadź mnie, zdejmij, on mnie uderzył, chce siku, czy inne przerywniki.
Globalnie rzecz biorąc, dzieci same się ogarniają. My jesteśmy instancją
nadzorująca zabawę. A że najczęściej jesteśmy znacznie bardziej liberalni, niż
mamy (no chyba, że chodzi o nasze córki), to dzieciaki mogą więcej.
Ale dlaczego taka forma spędzania czasu jest z punktu
widzenia matek naszych dzieci, bo nie zawsze oznacza to żonę, „słaba”. Otóż,
według was, nie angażujemy się w życie dziecka. Nie uczymy go grać na
instrumencie, rysować, czy kopać piłki. Nie wpajamy mu tabliczki mnożenia, nie
uczymy czytać, nie oglądamy obrazków w książkach. Według waszej wizji naszej
opieki nad dziećmi, najchętniej położylibyśmy się na plaży, ogrodzili dziecku
teren, od początku wody do metr przed leżakiem i zamknęli je tam na godziny. Tu
niespodzianka. Nie! Tak nie chcemy zrobić. Ale chcemy, że nasz syn nauczył się
walczyć o swoje. Żeby nasza córka nie dawała wszystkiego wszystkim. Żeby nasze
dzieci żyły w symbiozie z innymi stworzeniami swojego wieku. Właśnie dlatego
nie lubimy chodzić z dziećmi na spacery podczas których największą atrakcją
jest przeskakująca z gałęzi na gałąź wiewiórka. Dlatego, zabawa w przyjęcie nas
średnio cieszy,
bo to mało męskie
zajęcie jest. Stąd wycieczka do zoo kojarzy nam się wyłącznie z bieganiem od
klatki, do klatki. Jasne, są to potrzebne zabawy. Dzieci kochają zoo.
Dziewczynki zawsze będą zapraszały rodziców na herbatkę. Synowie będą chcieli
grać w piłkę. I my ojcowie, będziemy w każdym z tych momentów ich życia. Tyle,
że na wszystko przyjdzie czas. Tak wygląda dojrzewanie naszych maluchów. Najpierw
jest tylko matka i jej piersi. Potem odkrywają, że tego wielki koleś jest w
zasadzie całkiem fajny. Kolejny etap, to tato pozwala na więcej. Później, z
tatą można pogadać o wszystkim. I tak do momentu, kiedy ani mama, ani tato nie
będą w stanie zastąpić najlepszego kumpla, czy kumpeli. Na szczęście w moim
przypadku na ten czas muszę jeszcze poczekać.
Wracając do czasu teraźniejszego. Zastanawiacie się pewnie,
kiedy mamy czas na rozmowy z dziećmi, na bezpośrednie zajęcie się nimi. Mamy.
Chętnie je usypiamy czytając im bajki i rozmawiając z nimi. Kiedy zapada cisza
i można wreszcie usłyszeć co dziecko ma do powiedzenia. O czym marzy, co mu się
przydarzyło w przedszkolu, czy szkole. Wtedy my tatusiowie chętnie spędzamy
czas z dzieckiem. W sposób jak najbardziej interaktywny. A tylko dlatego, że kończy się rywalizacja
między rodzicami. Nie ma już destruktorów w postaci innych szkrabów. No i
wszystkim dziecko przestaje nas emocjonalnie szantażować. Bo mama nie dała, to
idę do taty. Jesteśmy sam na sam z nasza pociechą.
Osobiście usypiam naszego syna i mamy pewien rytuał. Najpierw młody buduje
gniazdo w którym będzie spał. Potem opowiada mi, co to się gdzie wydarzyło,
albo kim będzie. Następnie czytamy pierwszą książeczkę, przy której aktywnie
komentuje obrazki i treści. Kolejna książka to już więcej powagi i już nie może
gadać. Trzecia pozycja już przygotowuje go do zamknięcia oczu. Przy czwartej
książeczce zasypia jak mały królewicz. Tato ma święty spokój, mama zajmuje się
tym co lubi. Dziecko jest szczęśliwe.
Idziemy do dorosłych. Czasem spotykamy się z zarzutami, że
nie wiemy co u dziecka słychać. Jak było w przedszkolu, czy szkole. I tu
pojawia się niespodzianka. My, drogie panie, nie potrzebujemy tysiąca słów i
miliona pytań, żeby dowiedzieć się czegokolwiek. Zadajemy proste i celne
pytania. Nie kluczymy, nie podpuszczamy. Dzięki temu nie musimy godzinę
tresować dziecka, żeby powiedziało, czy na wycieczce było fajnie, czy nie. Mam
w głowie taki obrazek. Pięć matek. Tyleż samo dzieci w wieku przedszkolny. Mamy
rozmawiają. Chwalą się dziećmi, każą im pokazywać czego to się nie nauczyli.
Takie małe show,” bo nasze dziecko jest najlepsze”. Kawałek dalej stoi kilku
panów z synami. Jeden syn wali innego syna prawym prostym pod żebra. Ryk i
wycie. On mnie uderzył. Matka biegnie z piorunami w oczach: jak ty go
pilnujesz? Nie wolno się bić. Płynie potok zakazów, nakazów i osądów. A co
robią ojcowie bohaterów zdarzenia? Odpowiadają. Zaczął, to dostał. Zostaw ich,
zaraz się pogodzą. Nie wtrącaj się między nich. Krew nikomu nie leci. Nie chcą
się zabić. To tylko dzieci. Niech się nauczą, że uderzenie boli. Daj mu
posmakować efektów zaczepiania innych. Rewolucja? Nie… życie. Raz, drugi,
trzeci młody agresor dostanie od rówieśnika za swoje, to następnym razem się
zastanowi. A to przyda mu się w przyszłości. Dlatego, my ojcowie, nie rysujemy
motylków z dziećmi, nie chodzimy na spacery do nikąd i nie udajemy, że nasze
dzieci są najbardziej wyjątkowe na świecie. My je przygotowujemy do radzenia
sobie w życiu. A czasem lekcje bolą…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz